Torsdag morgon stod me opp klokka 04.30. Me rakk flyet til Johannesburg og skulle vente der paa flyet til Francistown som skulle gaa kl 13.30. Kl. 11 kom det ei dame bort til oss og sa at flyet var kansellert. Dette medfoerte ein liten svipptur innom flyplassen i Gaborone, der me skulle ta fly vidare. Men neste fly var forsinka, straumen gjekk og bagasjen vart verande att i Johannesburg... Bagasjen skulle komme med neste fly fraa Johannesburg. Me trudde me maatte reise vidare utan denen flyet vaart vart ytterlegare forsinka. Det vart ogsaa flyet fraa Johannesburg... Etterkvart var begge flya saaa forsinka at me akkurat rakk aa faa med bagasjen vidare paa noko som maa vere verdens minste rutefly. Det var mindre ein Leirin-flyet.... Og flyplassen me kom til var endaa mindre. Mindre enn Leirin...
Halv sju paa kvelden var me framme, og me vart godt mottekne av Kaebetswe (bruden) osoestrene hennar. I gaar var me i bryllupet hennar, som var ca 3 mil utanfor byen. Festen var i eit stort telt i hagen deira. Bruden hadde brudekjole fraa Norge paa dagen, og ein afrikansk dragt paa kvelden. Det var mykje musikk og dans. Kanskje opp mot 200 gjester som kom og gjekk. Kyr og hoener var slakta for anledningen.
Eg og Marie var reine papparaziefotografane, saa eg haapar eg faar lagt ut nokon av bileta etterkvart.
Ellers trudde eg at eg hadde malaria her (igjenn). Eg hadde faktisk feber! Men begge laboratoria der ein kan ta testen var stengt, og feberen gav seg kjapt, saa daa var det neppe malaria denne gangen heller:) Derimot vart me kjent med den hyggelege farmasoeyten rett ved der me bur. Ho er innflyttar fraa Soer Afrika og vil gjerne vise oss byen. Planen er at me skal feire nyttaar med henne og vennene hennar i kveld!
I morgon reiser me vidare til Maun. Det me er litt usikre paa, er om bussen gaar kl seks, eller ni om morgonen. Og om den gaar denne dagen i det heile tatt. Me trur det, men me tenkjer aa ta med ein del lesestoff, for truleg vil dette ta litt tid... Planen er at me skal begynne aa jobbe paa onsdag.
Nei no maa eg gaa og ta ein dusj. Ute regnar det og paa radioen spelar dei Roxette...
Sunday, December 31, 2006
Friday, December 22, 2006
Oppdateringar
Eg er litt på etterskudd med bloggoppdateringar... Den siste tida har me vore på reisefot i Mosambik, og eg har ikkje hatt tilgang til nettet. Kort oppsummert har me tilbakelagt 2500 km frå Maputo i sør til Ihla de Moozambique i nord. I dag kom me heim med fly frå Nampula. Me parkerte ein svert skitten Camille (bilen, red.anm.) hjå ein venn av Anne Mette som akl flytte nedover etter nyttår. Dette var plan B, men truleg ein plan som er betre en plan A, nemleg å kjøre tur-retur. Avstanden var lengre enn me hadde rekna med, og varmen var ein påkjenning. Me har fint fordelt reisesjuka mellom oss, ei med diaré, ei med forstoppelse og ei med oppkast. Anne Mette var like heil og fin. Sjølv var eg sikker på at eg hadde malaria på onsdag, og dess meir me leste i tropemedisinboka til Marie, dess fleire symptom fekk eg. Då me i tillegg var innom det ofentlege sjukehuset i Nampula onsdag morgon, vart me dausjuke heile gjengen. Men dei fleste tegna på sjukdom gav seg så fort me kom ut døra. Alt me fekk ut av besøket var eit brett med vitaminpiller til Marie. Det var ein viss kontrast til Haukeland...
I morgon låner me ein eldre Pajero og reiser ti Tofo utanfor Inhambane og feirar jul saman med vener av Anne Mette. Der håpar eg på eit gjensyn med mobiltelefonen min Skybert, som eg la igjen der i forrige veke;) Tofo er fantastisk, flotte strender og mykje sol, lite som minnar om norsk jul. Men det er kanskje likegreit. Då blir det vanskelegare å få heimlengsel.
I morgon låner me ein eldre Pajero og reiser ti Tofo utanfor Inhambane og feirar jul saman med vener av Anne Mette. Der håpar eg på eit gjensyn med mobiltelefonen min Skybert, som eg la igjen der i forrige veke;) Tofo er fantastisk, flotte strender og mykje sol, lite som minnar om norsk jul. Men det er kanskje likegreit. Då blir det vanskelegare å få heimlengsel.
Me er tilbake i Maputo på tirsdag. Torsdag reiser me til Francistown og på laurdag er det bryllup! Skal prøve å oppdatere bloggen litt på tirsdag eller onsdag, slik at eg kan fortelje meir om bilturen vår. Ein kan trygt seie at me alle har fått eit nytt forhold til bensin og air condition. Dette er oppfinningar ein ikkje skal ta for gitt.
God jul og godt nytt år til alle!
Krüger
Jah, kvar skal eg begynne? Ok, begynnelsen...
Etter nokre dagar på sofaen i Maputo, pakka me Pajeroen ved navn Camille, tok med passet med hardt tilkjempa Multiple Entry-visum (enkelte måtte til Sverige for å fikse det) før me vendte nasen mot Sør Afrika og Krügerparken. Fantastisk opplevelse! 19 løver(!), the big five og masse mygg. Me angra litt på at me ikkje hadde med telelinse, men når du må bremse ned for ikkje å kjøre på elefantane og løvene må skygge banen for safari.bilen, fekk me fotoobjekata på tilstrekkeleg nært hald. Impalaer var det overalt. Me såg rett og slett ikkje skogen for berre impala. Til slutt såg me så mange giraffar og sebraer at me nesten vart litt lei dei og. Men det som mangla var ein skikkeleg tiger. Anne Mette hadde sett tiger før, men enno ikkje tigrar som klatrar i tre. Me såg for oss at desse kattedyra likar å ligge å dra seg i tregreinene, men det einaste me såg var apekattar. Nysgjerroge apekattar. Anne Mette fortalt om apekattar som hadde kravla inn i bilen, så me måtte passe på å halda dørene at for apekattar og mygg.
Me budde bra og et god mat. Bungalowane var utruleg søte, murhus med stråtak. Og ute eit orkester av gresshopper.
Sjølvsagt skjer det alltid eit eller anna når fire blonde jenter er på tur. Kva fire norske jenter gjer på biltur i Afrika utan mann, er eit spørsmål mange mosambikanarar har stilt seg den siste tida, og eit fullgodt svar på det har me vel eigentleg ikkje, anna enn at det ser ut til å gå bra det óg, med to jekkar og to Jerrykanner (samt ei kanne beregna på matolje som dei lokale meiner fungerer heilt fint) med bensin er me rusta mot det meste, men dette er eit kapittel for seg, som eg kjem tilbake til seinare.
I allefall, første utfordring. Me kjem fram til gaten til Krügerparken kl seks fredag kveld. Det var dårleg med lunch, og heile bilturen snakkar me om kor godt det ska bli med ein god middag. Me kjem fram til gaten og betalar inngangspengar til parken, og får vegbeskrivelse fram til hyttene. Eit probelm, dei har ikkje middagsservering, slik me først hadde blitt lova. Problem to; det er ikkje lov å kjøre på eigenhand i parken etter halv sju (det blir mørkt kl sju). Løsning; me kjører tilbake til ein restaurant rett utanfor parken og blir lova følgebil inn kl halv ni. Me sier ja til det og får fantastisk god mat, vendar tilbake til avtalt møtestad og ventar på følgebilen og vår mann Thomas. Problem tre; Thomas møter ikkje opp. Det blir seint, og ved overnattingsstaden der me ventar får me følelsen av at dei gjerne vil snede oss ut. Me reiser tilbake til gaten og krangalr med vakten. Problem fire; absolutt siste frist for å kjøre rundt i parken,sjølv med følgebil, er kl ni. Problem fem; klokka har passert ni. Og i Afrika er det mørkt. Det er så mørkt at det er ei sumarnatt du godt kan kaste bort. Men Anne Mette står på, og med hjelp frå to fulle sørafrikanarar som ikkje hadde tenkt å kaste bort sumarnatta på edruelegheit, men som hadde paengar på mobilen, vart det ringt til sjefen for lodgen og etterkvart også til Thomas. Mulig hjalp det også med blått FN-pass.... Uansett, Thomas måtte opp av senga, og fire jenter fikk gratis nattsafari inn til hyttene. Vel framme oppstod problem seks; Thomas hadde gløymt noøøkelen til porten til hyttene. Hyttene må selvfølgelig gjeres inn som beskyttelse mot løvene. Men mange problem lar seg løyse med avbitertang, så også dette.
Det endte godt og resten av (denne) turen gikk relativt problemfritt. Ja. med unntak av at skal man krysse grensa Mosambik-Sør Afrika, er det lurt å kunne portugisisk, smile pent, betale ekstragebyr fordi du ser rik/utenlandsk ut, smile pent ein gang til, la vere å irritere deg over folk som fell for fristelsen ved å legge ein ekstra pengeseddel på bordet for å få visum enda kjappare, vere prinsippfast og vente tålmodig mens nødvendige visumpapir blir fylt ut som tross utal telefonar til Sverige, flyreiser til Sverige og brev til Sverige likevel ikkje var i orden...
Vel, da legg eg ut dette brevet, før eg begynnar på neste tur. Bilder blir forhåpentlegvis også lagt ut etterkvart.
Takk for helsingar. Legg gjerne til kommentarar!!!
Eg har lagt att telefonen min i Tofo (men får den i jula) så send gjerne helsingar på mail, eller via bloggen;)
Etter nokre dagar på sofaen i Maputo, pakka me Pajeroen ved navn Camille, tok med passet med hardt tilkjempa Multiple Entry-visum (enkelte måtte til Sverige for å fikse det) før me vendte nasen mot Sør Afrika og Krügerparken. Fantastisk opplevelse! 19 løver(!), the big five og masse mygg. Me angra litt på at me ikkje hadde med telelinse, men når du må bremse ned for ikkje å kjøre på elefantane og løvene må skygge banen for safari.bilen, fekk me fotoobjekata på tilstrekkeleg nært hald. Impalaer var det overalt. Me såg rett og slett ikkje skogen for berre impala. Til slutt såg me så mange giraffar og sebraer at me nesten vart litt lei dei og. Men det som mangla var ein skikkeleg tiger. Anne Mette hadde sett tiger før, men enno ikkje tigrar som klatrar i tre. Me såg for oss at desse kattedyra likar å ligge å dra seg i tregreinene, men det einaste me såg var apekattar. Nysgjerroge apekattar. Anne Mette fortalt om apekattar som hadde kravla inn i bilen, så me måtte passe på å halda dørene at for apekattar og mygg.
Me budde bra og et god mat. Bungalowane var utruleg søte, murhus med stråtak. Og ute eit orkester av gresshopper.
Sjølvsagt skjer det alltid eit eller anna når fire blonde jenter er på tur. Kva fire norske jenter gjer på biltur i Afrika utan mann, er eit spørsmål mange mosambikanarar har stilt seg den siste tida, og eit fullgodt svar på det har me vel eigentleg ikkje, anna enn at det ser ut til å gå bra det óg, med to jekkar og to Jerrykanner (samt ei kanne beregna på matolje som dei lokale meiner fungerer heilt fint) med bensin er me rusta mot det meste, men dette er eit kapittel for seg, som eg kjem tilbake til seinare.
I allefall, første utfordring. Me kjem fram til gaten til Krügerparken kl seks fredag kveld. Det var dårleg med lunch, og heile bilturen snakkar me om kor godt det ska bli med ein god middag. Me kjem fram til gaten og betalar inngangspengar til parken, og får vegbeskrivelse fram til hyttene. Eit probelm, dei har ikkje middagsservering, slik me først hadde blitt lova. Problem to; det er ikkje lov å kjøre på eigenhand i parken etter halv sju (det blir mørkt kl sju). Løsning; me kjører tilbake til ein restaurant rett utanfor parken og blir lova følgebil inn kl halv ni. Me sier ja til det og får fantastisk god mat, vendar tilbake til avtalt møtestad og ventar på følgebilen og vår mann Thomas. Problem tre; Thomas møter ikkje opp. Det blir seint, og ved overnattingsstaden der me ventar får me følelsen av at dei gjerne vil snede oss ut. Me reiser tilbake til gaten og krangalr med vakten. Problem fire; absolutt siste frist for å kjøre rundt i parken,sjølv med følgebil, er kl ni. Problem fem; klokka har passert ni. Og i Afrika er det mørkt. Det er så mørkt at det er ei sumarnatt du godt kan kaste bort. Men Anne Mette står på, og med hjelp frå to fulle sørafrikanarar som ikkje hadde tenkt å kaste bort sumarnatta på edruelegheit, men som hadde paengar på mobilen, vart det ringt til sjefen for lodgen og etterkvart også til Thomas. Mulig hjalp det også med blått FN-pass.... Uansett, Thomas måtte opp av senga, og fire jenter fikk gratis nattsafari inn til hyttene. Vel framme oppstod problem seks; Thomas hadde gløymt noøøkelen til porten til hyttene. Hyttene må selvfølgelig gjeres inn som beskyttelse mot løvene. Men mange problem lar seg løyse med avbitertang, så også dette.
Det endte godt og resten av (denne) turen gikk relativt problemfritt. Ja. med unntak av at skal man krysse grensa Mosambik-Sør Afrika, er det lurt å kunne portugisisk, smile pent, betale ekstragebyr fordi du ser rik/utenlandsk ut, smile pent ein gang til, la vere å irritere deg over folk som fell for fristelsen ved å legge ein ekstra pengeseddel på bordet for å få visum enda kjappare, vere prinsippfast og vente tålmodig mens nødvendige visumpapir blir fylt ut som tross utal telefonar til Sverige, flyreiser til Sverige og brev til Sverige likevel ikkje var i orden...
Vel, da legg eg ut dette brevet, før eg begynnar på neste tur. Bilder blir forhåpentlegvis også lagt ut etterkvart.
Takk for helsingar. Legg gjerne til kommentarar!!!
Eg har lagt att telefonen min i Tofo (men får den i jula) så send gjerne helsingar på mail, eller via bloggen;)
Friday, December 08, 2006
Krügerparken ventar...
Måndag ettermiddag landa me i Maputo. Bagasjen ville ikkje vere med lenger enn til London. Me var slitne etter å ha vore på reisefot i eit døgn, men me vart godt mottekne av Anne Mette som henta oss på flyplassen og kjørte oss heim til leiligheiten med to bad og utsikt over det indiske hav;)
Måndag kveld var det ikkje mykje liv i oss, og tirsdag låg me rett ut ved bassengkanten med solkrem 50+. Samme kvelden tok me turen ut til flyplassen, høyrde på raske portugisiske samtaler utført av vår tolk Anne Mette, kjørde attende til leiligheiten for å hente diverse papir, kjørde tilbake til flyplassen og gjorde oss godt kjend, før me til slutt fann våre etterlengta eignelutar. Me fekk med nesten alt, med unntak av litt forbytting. Ein halv epilator i minus, og ein sokk, ein kost og litt sjokoladepapit i pluss(!).
I går tok me for oss kartet i Lonely Planet og tok ein tur rundt i byen. Me prøvde å sjå minst mulig blonde ut, og lærte oss eit par portugisiske gloser. Men likevel lyste det turist lang veg av oss. Smuglesing av Lonely Planet hjalp ikkje på. Skulle gjerne hatt litt bilder frå Maputo, men å ha med kameraet ut i gatene er ikkje trygt. Maputo er ein veldig annleis by. Her fins slum, gatebarn, afrikanske kvinner som ber tunge ting på hovudet, bilar som fungerer som buss med overfylt lasteplan, alt det som er litt "forventa" av ein afrikansk by, men plutseleg finn me eit lite kjøpesenter med vestlege klede. Mitt mellom gateseljarane dukkar det plutseleg opp ein kafè som likke hjerne kunne ha lege i Bergen.
I ettermiddag set me oss i bilen så fort Anne Mette er ferdig på jobb og suser over grensa til Krügerparken. Må gå og pakke myggsprayen og malrianettet!
Måndag kveld var det ikkje mykje liv i oss, og tirsdag låg me rett ut ved bassengkanten med solkrem 50+. Samme kvelden tok me turen ut til flyplassen, høyrde på raske portugisiske samtaler utført av vår tolk Anne Mette, kjørde attende til leiligheiten for å hente diverse papir, kjørde tilbake til flyplassen og gjorde oss godt kjend, før me til slutt fann våre etterlengta eignelutar. Me fekk med nesten alt, med unntak av litt forbytting. Ein halv epilator i minus, og ein sokk, ein kost og litt sjokoladepapit i pluss(!).
I går tok me for oss kartet i Lonely Planet og tok ein tur rundt i byen. Me prøvde å sjå minst mulig blonde ut, og lærte oss eit par portugisiske gloser. Men likevel lyste det turist lang veg av oss. Smuglesing av Lonely Planet hjalp ikkje på. Skulle gjerne hatt litt bilder frå Maputo, men å ha med kameraet ut i gatene er ikkje trygt. Maputo er ein veldig annleis by. Her fins slum, gatebarn, afrikanske kvinner som ber tunge ting på hovudet, bilar som fungerer som buss med overfylt lasteplan, alt det som er litt "forventa" av ein afrikansk by, men plutseleg finn me eit lite kjøpesenter med vestlege klede. Mitt mellom gateseljarane dukkar det plutseleg opp ein kafè som likke hjerne kunne ha lege i Bergen.
I ettermiddag set me oss i bilen så fort Anne Mette er ferdig på jobb og suser over grensa til Krügerparken. Må gå og pakke myggsprayen og malrianettet!
Subscribe to:
Posts (Atom)