Wednesday, March 28, 2007
Siste veke i Maun (Snufs)
Ja, fredag kom me heilskinna tilbake til Maun, etter ein punktering i oerkenen, soloppgang og solnedgang i sanddynene, soving under open himmel medan ein rev stakk av med skoa mine, fallskjermhopping (bilder av galskapen vil komme etterkvart) og mykje anna. Me kjoerte strekningen Windhoek-Maun paa ein dag (ca 850 km) og ankom den lokale puben med stil rett etter moerkets frembrudd.
Helgen har me tilbragt her i Maun med grilling og bading. I gaar var me paa Quiz arrangert til aere for oss, sidan det er siste tirsdagen(!) vaar i byen, og i morgon skal me ha avskjedsfest (sjoelv om me skal vaere her fram til mandag). Maa vel kanskje ha avskjedsfest fredag, laurdag og soendag ogsaa :)
Fredag blir siste dag paa klinikken, og det blir nok litt rart aa reise herifraa. Billettane til Cape Town er bestilt, og me skal vaere der til neste soendag. Ingen av oss veit heilt kor mykje pengar me har igjenn til den turen, men me har i allefall solgt bilen...
Helgen har me tilbragt her i Maun med grilling og bading. I gaar var me paa Quiz arrangert til aere for oss, sidan det er siste tirsdagen(!) vaar i byen, og i morgon skal me ha avskjedsfest (sjoelv om me skal vaere her fram til mandag). Maa vel kanskje ha avskjedsfest fredag, laurdag og soendag ogsaa :)
Fredag blir siste dag paa klinikken, og det blir nok litt rart aa reise herifraa. Billettane til Cape Town er bestilt, og me skal vaere der til neste soendag. Ingen av oss veit heilt kor mykje pengar me har igjenn til den turen, men me har i allefall solgt bilen...
Sunday, March 18, 2007
Swakopmund
Liten oppdatering:
Reiste til Windhoek i gaar og kjoerte over fjellet til Swakopmund. Mama og papa; har lova aa ringe heim. Telefonen er paa ladning i skrivande stund!
Naturen her er heilt annleis en i Botswana. Me har kjoert gjennom oerken og sanddynene ventar paa oss rett soer for byen. Eg og Kari Merete har lyst til aa ri paa kamelar, kanskje blir det sandboarding i tillegg ;)Ellers haapar me paa at Brad Pitt og Angelina Jolie skal dukke opp rundt kvart husjoerne. (Har visstnok kjoept hus ikkje saa langt unna)
Me har treff nordmenn over alt, og i gaar fekk me i oppdrag aa ta med bilnoeklar for eit norsk ektepar som hadde laast seg ute av bilen i Ghanzi, som er paa vegen fraa Maun til Windhoek. Der traff me ei fransk jente me har snakka med eit par gonger tidlagare i Maun. Ho blei med oss til Windhoek, og i dag tidleg blei ho like godt med vidare hit til Swakopmund.
Maa stikke. Skal paa kino! Og det er superduper stas! Har ikkje vore paa kino paa nesten eit halvt aar! Me skal sjaa paa Leonardo DiCaprio i paavente av Brad;) I tillegg til kino, kan denne fantastiske byen i tilleg by paa klesbutikkar! Jippi!! Namibia er nesten som aa vaere tilbake i Europa. Her er jordhyttene bytta ut med tyske murhus!
Reiste til Windhoek i gaar og kjoerte over fjellet til Swakopmund. Mama og papa; har lova aa ringe heim. Telefonen er paa ladning i skrivande stund!
Naturen her er heilt annleis en i Botswana. Me har kjoert gjennom oerken og sanddynene ventar paa oss rett soer for byen. Eg og Kari Merete har lyst til aa ri paa kamelar, kanskje blir det sandboarding i tillegg ;)Ellers haapar me paa at Brad Pitt og Angelina Jolie skal dukke opp rundt kvart husjoerne. (Har visstnok kjoept hus ikkje saa langt unna)
Me har treff nordmenn over alt, og i gaar fekk me i oppdrag aa ta med bilnoeklar for eit norsk ektepar som hadde laast seg ute av bilen i Ghanzi, som er paa vegen fraa Maun til Windhoek. Der traff me ei fransk jente me har snakka med eit par gonger tidlagare i Maun. Ho blei med oss til Windhoek, og i dag tidleg blei ho like godt med vidare hit til Swakopmund.
Maa stikke. Skal paa kino! Og det er superduper stas! Har ikkje vore paa kino paa nesten eit halvt aar! Me skal sjaa paa Leonardo DiCaprio i paavente av Brad;) I tillegg til kino, kan denne fantastiske byen i tilleg by paa klesbutikkar! Jippi!! Namibia er nesten som aa vaere tilbake i Europa. Her er jordhyttene bytta ut med tyske murhus!
Monday, March 12, 2007
Moremi
Laurdag morgon pakka me bilen vaar og bilen til Lasse. Me fylte bilane til randen med mat, bensin, drikke og teltutstyr. Og saa reiste Kari Merete, Marie, Lasse (fraa Danmark), Brendan (fraa Canada) og Tim (fra New Zealand) til Moremi Nasjonalpark.
Turen var vellykka, me fekk testa firhjulstrekken, saag fire loever (mw har til no sett 32 loever sidan me kom til afrika), krokodiller, flodhest, sebra, ukjent antall giraffar samt ei hyene som luska utanfor teltet paa nattestid... Me jentene sov tungt gjennom hyenedramaet som utspant seg utanfor teltet vaart. Gutane, derimot, hadde vill historier aa fortelle dagen etter, om ei hyene som vat kjempestor og skummel...
Me kom heim i gaar med verdens mest skitne bil og problemar med klutsjen. Saa bilen er paa verkstad (igjenn) men forhaapentlegvis faar me han att i dag.
I dag var foerste dagen paa sjukehuset, og me vart kasta rett inn paa foedestua der me fekk sjaa
vaar foerste foedsel. Foedselen tok lang tid, og det endte med at ungen maate faa surstofftilfoersel, men alt gjekk bra til slutt. Sjukehuset er ikkje saa stort, ca 80 pasientar. Dei manglar ein del ting, deriblant ein del bedoevelsesmiddel. Derfor er det faa operasjonar som blir utfoert, men er det akutt blir det gjort likevel. Det er trist aa sjaa kor daarleg resursane blir utnytta i eit saa rikt land som Botswana eigentleg er i afrikansk maalestokk. Eit splitter nytt sjukehus er under bygging, men er truleg ikkje ferdig foer 2010. Ting tar tid og det er mangel paa fagfolk.
Saknar snoen og Ibsenagate bittelitt, men no gaar det alt for fort. Om fire veker staar eg paa Gardermoen...
Turen var vellykka, me fekk testa firhjulstrekken, saag fire loever (mw har til no sett 32 loever sidan me kom til afrika), krokodiller, flodhest, sebra, ukjent antall giraffar samt ei hyene som luska utanfor teltet paa nattestid... Me jentene sov tungt gjennom hyenedramaet som utspant seg utanfor teltet vaart. Gutane, derimot, hadde vill historier aa fortelle dagen etter, om ei hyene som vat kjempestor og skummel...
Me kom heim i gaar med verdens mest skitne bil og problemar med klutsjen. Saa bilen er paa verkstad (igjenn) men forhaapentlegvis faar me han att i dag.
I dag var foerste dagen paa sjukehuset, og me vart kasta rett inn paa foedestua der me fekk sjaa
vaar foerste foedsel. Foedselen tok lang tid, og det endte med at ungen maate faa surstofftilfoersel, men alt gjekk bra til slutt. Sjukehuset er ikkje saa stort, ca 80 pasientar. Dei manglar ein del ting, deriblant ein del bedoevelsesmiddel. Derfor er det faa operasjonar som blir utfoert, men er det akutt blir det gjort likevel. Det er trist aa sjaa kor daarleg resursane blir utnytta i eit saa rikt land som Botswana eigentleg er i afrikansk maalestokk. Eit splitter nytt sjukehus er under bygging, men er truleg ikkje ferdig foer 2010. Ting tar tid og det er mangel paa fagfolk.
Saknar snoen og Ibsenagate bittelitt, men no gaar det alt for fort. Om fire veker staar eg paa Gardermoen...
Thursday, March 08, 2007
Tida gaar for fort!
Om mindre en fem veker er me heime...
Sondag lova eg mama og papa aa sende mail mandag morgon. Det var det ikkje tid til, for da eg kom pa klinikken den dagen, vart det plutseleg bestemt at eg skulle til Okavangodeltaet. Eg maatte berre kaste beina paa nakken og springe heim og pakke snippsekken! Kvar maanad reiser nemleg klinikken ut til lodgane ute i deltaet og behandlar dei ansatte. Dette er billegare enn att dei ansatte flyr ned til Maun for aa faa legehjelp. Derfor reiste eg og Mwaly, sjukepleiar fraa Zambia ut til Stanleys camp i eit lit 12 setersfly med boksar fule av medisin. Der saag me over 30 pasientar, foer me reist vidar til Baines camp tirsdag morgon. Me vart kjoert dit i ein av safaribilane, og paa vegen saag me sebraer og giraffar som stod nermast rett foran bilen. Me visste ikkje om me vart sendt heim til Maun den dagen, men heldigvis fekk me plass ombord i eit 6 setersfly, slik at me kunne reise til Chiefs camp paa kvelden. Og eg seier heldigvis, for eg la paa meg eit par kilo i loepet av det doegnet me var paa denne campen! Aldri har eg ete saa god mat! Desert til lunch! Daa eg kom heim, sjekka eg prisen for overnatting her: 499 US dollar doegnet i lavsesongen og 900 US dollar i hoegsesongen.... Ja, du leste rett!
Men det var ein del jobb, ca 80 pasientar paa 2 doegn. Eg har blitt god paa aa maale blodtrykk!
I gaar kveld flaug me tilbake til Maun. Eg rakk saa vidt aa drikke kaffien min, foer me reiste ut for aa fly igjenn. Me har som sagt blitt kjent med pilotane her i byen, og i gaar skulle ein av dei ha opplaering i aa fly eit 8 setersfly. Det betydde at det var plass til Kari Merete, Marie og meg... Flygeopplaering betyr at du maa beherske flyet og vise at du kan kontrollere flyet sjoelv om du skrur av motoren.... Saa da gjorde me det. Og om me skulle finne paa aa gaa inn for landing, er ikkje det noko hinder for aa ta av igjenn med ein gang! I loepet av turen vart me godt kjend med Maun fra oven og opp-ned.
I dag tidleg var me paaa omvisning paa sjukehuset. Me skal vaere der heile neste veke, for aa observere. Kanskje faar me vere med paa keisersnitt og fjerning av blindtarm.
Fordi me skal paa sjukehuset, blir turen til Namibia utsett til veke 12. Planen er aa kjoere til Windhoek (hovedstaden) og vidare til Swakopmund og Walvis Bay (kysten). Der vil me proeve aa faa litt brunfarge, foer me tar turen innom sanddynene og overnattar ei natt i Windhoek. Saa no fekk de namna, mama og papa.
Kor mykje bading det blir i Namibia er heller tvilsamt. Straumane fraa Atlanterhavet er kalde, saa temperaturskilnaden mellom hav og land er store. Kalde havstraumar foere til lite regn paa vestkysten av soerleg Afrika, derav Kalaharioerkenen. Mens paa austida, i Mozambique, er det motsett. Straumane fraa det Indiske hav er varme, noko som foerer til regn, og til tider syklonar som no. Leste nettopp i avisa at byen Vilankulos som me nesoekte i desmber, er hardt ramma. 80% av byen har blitt skylt vekk! Stemmer verkeleg det, Anne Mette? Oversvoemmelse fraa Zambezielva har foert til at 200 000 menneske treng hjelp!
Veke 13 skal me vere paa klinikken att, men veke 14 er planene aa reise til Cape Town. Flyruta Maun-Cape Town blir lagt ned 5 dagar foer avreise(!), saa daa reiser me heller Maun-Jo-burg-Cape Town den 1. april. Og CapeTown-Jo-burg 8. april. Me kjem heim via London den 9.
Daa er planen klar, om me klarar aa foelgje den, gjenstaar aa sjaa. Eg er allereie metta paa intrykk, og verre skal det tydelegvis bli. Ikkje veit eg om det er ein draum, eller berre ein bivirkning av Lariamen...
Ja, og saa gloeymde eg nesten aa fortelle at me var og saag Victoriafallene i helga.. Me kjoerte opp til Kasane og besoekte Chris, ein av pilotane som er stasjoenert der. Me reiste saman med ei fransk jente, Sophie, og budde gratis hjaa venner av Chris. Me reiste opp torsdag morgon, kjoerte 600 km. Fredag drog me til Vic Falls fra Zimbabwesida. Me hadde tenkt aa kjoere gjennom Zmbia via Livingstone tilbake til Kasane, men det er dyrt aa krysse landegrenser med bil. For Sophie ville det ha blitt ekstra dyrt, sidan ho har britisk pass. For nordmenn er det gratis aa faa visum, men britar maa betale 65 US dollar... Laurdag tok me ein kjoeretur til Chibe National Park og saag absindige mengder elefantar, og paa kvelden/natten var me pa baattur paa Chobe River og saag paa maaneformoerkelse. Soendag var det 600 km tilbake til Maun.
Vel, det var det. No gidd eg ikkje skrive meir.
Sondag lova eg mama og papa aa sende mail mandag morgon. Det var det ikkje tid til, for da eg kom pa klinikken den dagen, vart det plutseleg bestemt at eg skulle til Okavangodeltaet. Eg maatte berre kaste beina paa nakken og springe heim og pakke snippsekken! Kvar maanad reiser nemleg klinikken ut til lodgane ute i deltaet og behandlar dei ansatte. Dette er billegare enn att dei ansatte flyr ned til Maun for aa faa legehjelp. Derfor reiste eg og Mwaly, sjukepleiar fraa Zambia ut til Stanleys camp i eit lit 12 setersfly med boksar fule av medisin. Der saag me over 30 pasientar, foer me reist vidar til Baines camp tirsdag morgon. Me vart kjoert dit i ein av safaribilane, og paa vegen saag me sebraer og giraffar som stod nermast rett foran bilen. Me visste ikkje om me vart sendt heim til Maun den dagen, men heldigvis fekk me plass ombord i eit 6 setersfly, slik at me kunne reise til Chiefs camp paa kvelden. Og eg seier heldigvis, for eg la paa meg eit par kilo i loepet av det doegnet me var paa denne campen! Aldri har eg ete saa god mat! Desert til lunch! Daa eg kom heim, sjekka eg prisen for overnatting her: 499 US dollar doegnet i lavsesongen og 900 US dollar i hoegsesongen.... Ja, du leste rett!
Men det var ein del jobb, ca 80 pasientar paa 2 doegn. Eg har blitt god paa aa maale blodtrykk!
I gaar kveld flaug me tilbake til Maun. Eg rakk saa vidt aa drikke kaffien min, foer me reiste ut for aa fly igjenn. Me har som sagt blitt kjent med pilotane her i byen, og i gaar skulle ein av dei ha opplaering i aa fly eit 8 setersfly. Det betydde at det var plass til Kari Merete, Marie og meg... Flygeopplaering betyr at du maa beherske flyet og vise at du kan kontrollere flyet sjoelv om du skrur av motoren.... Saa da gjorde me det. Og om me skulle finne paa aa gaa inn for landing, er ikkje det noko hinder for aa ta av igjenn med ein gang! I loepet av turen vart me godt kjend med Maun fra oven og opp-ned.
I dag tidleg var me paaa omvisning paa sjukehuset. Me skal vaere der heile neste veke, for aa observere. Kanskje faar me vere med paa keisersnitt og fjerning av blindtarm.
Fordi me skal paa sjukehuset, blir turen til Namibia utsett til veke 12. Planen er aa kjoere til Windhoek (hovedstaden) og vidare til Swakopmund og Walvis Bay (kysten). Der vil me proeve aa faa litt brunfarge, foer me tar turen innom sanddynene og overnattar ei natt i Windhoek. Saa no fekk de namna, mama og papa.
Kor mykje bading det blir i Namibia er heller tvilsamt. Straumane fraa Atlanterhavet er kalde, saa temperaturskilnaden mellom hav og land er store. Kalde havstraumar foere til lite regn paa vestkysten av soerleg Afrika, derav Kalaharioerkenen. Mens paa austida, i Mozambique, er det motsett. Straumane fraa det Indiske hav er varme, noko som foerer til regn, og til tider syklonar som no. Leste nettopp i avisa at byen Vilankulos som me nesoekte i desmber, er hardt ramma. 80% av byen har blitt skylt vekk! Stemmer verkeleg det, Anne Mette? Oversvoemmelse fraa Zambezielva har foert til at 200 000 menneske treng hjelp!
Veke 13 skal me vere paa klinikken att, men veke 14 er planene aa reise til Cape Town. Flyruta Maun-Cape Town blir lagt ned 5 dagar foer avreise(!), saa daa reiser me heller Maun-Jo-burg-Cape Town den 1. april. Og CapeTown-Jo-burg 8. april. Me kjem heim via London den 9.
Daa er planen klar, om me klarar aa foelgje den, gjenstaar aa sjaa. Eg er allereie metta paa intrykk, og verre skal det tydelegvis bli. Ikkje veit eg om det er ein draum, eller berre ein bivirkning av Lariamen...
Ja, og saa gloeymde eg nesten aa fortelle at me var og saag Victoriafallene i helga.. Me kjoerte opp til Kasane og besoekte Chris, ein av pilotane som er stasjoenert der. Me reiste saman med ei fransk jente, Sophie, og budde gratis hjaa venner av Chris. Me reiste opp torsdag morgon, kjoerte 600 km. Fredag drog me til Vic Falls fra Zimbabwesida. Me hadde tenkt aa kjoere gjennom Zmbia via Livingstone tilbake til Kasane, men det er dyrt aa krysse landegrenser med bil. For Sophie ville det ha blitt ekstra dyrt, sidan ho har britisk pass. For nordmenn er det gratis aa faa visum, men britar maa betale 65 US dollar... Laurdag tok me ein kjoeretur til Chibe National Park og saag absindige mengder elefantar, og paa kvelden/natten var me pa baattur paa Chobe River og saag paa maaneformoerkelse. Soendag var det 600 km tilbake til Maun.
Vel, det var det. No gidd eg ikkje skrive meir.
Subscribe to:
Posts (Atom)