Wednesday, March 28, 2007
Siste veke i Maun (Snufs)
Ja, fredag kom me heilskinna tilbake til Maun, etter ein punktering i oerkenen, soloppgang og solnedgang i sanddynene, soving under open himmel medan ein rev stakk av med skoa mine, fallskjermhopping (bilder av galskapen vil komme etterkvart) og mykje anna. Me kjoerte strekningen Windhoek-Maun paa ein dag (ca 850 km) og ankom den lokale puben med stil rett etter moerkets frembrudd.
Helgen har me tilbragt her i Maun med grilling og bading. I gaar var me paa Quiz arrangert til aere for oss, sidan det er siste tirsdagen(!) vaar i byen, og i morgon skal me ha avskjedsfest (sjoelv om me skal vaere her fram til mandag). Maa vel kanskje ha avskjedsfest fredag, laurdag og soendag ogsaa :)
Fredag blir siste dag paa klinikken, og det blir nok litt rart aa reise herifraa. Billettane til Cape Town er bestilt, og me skal vaere der til neste soendag. Ingen av oss veit heilt kor mykje pengar me har igjenn til den turen, men me har i allefall solgt bilen...
Helgen har me tilbragt her i Maun med grilling og bading. I gaar var me paa Quiz arrangert til aere for oss, sidan det er siste tirsdagen(!) vaar i byen, og i morgon skal me ha avskjedsfest (sjoelv om me skal vaere her fram til mandag). Maa vel kanskje ha avskjedsfest fredag, laurdag og soendag ogsaa :)
Fredag blir siste dag paa klinikken, og det blir nok litt rart aa reise herifraa. Billettane til Cape Town er bestilt, og me skal vaere der til neste soendag. Ingen av oss veit heilt kor mykje pengar me har igjenn til den turen, men me har i allefall solgt bilen...
Sunday, March 18, 2007
Swakopmund
Liten oppdatering:
Reiste til Windhoek i gaar og kjoerte over fjellet til Swakopmund. Mama og papa; har lova aa ringe heim. Telefonen er paa ladning i skrivande stund!
Naturen her er heilt annleis en i Botswana. Me har kjoert gjennom oerken og sanddynene ventar paa oss rett soer for byen. Eg og Kari Merete har lyst til aa ri paa kamelar, kanskje blir det sandboarding i tillegg ;)Ellers haapar me paa at Brad Pitt og Angelina Jolie skal dukke opp rundt kvart husjoerne. (Har visstnok kjoept hus ikkje saa langt unna)
Me har treff nordmenn over alt, og i gaar fekk me i oppdrag aa ta med bilnoeklar for eit norsk ektepar som hadde laast seg ute av bilen i Ghanzi, som er paa vegen fraa Maun til Windhoek. Der traff me ei fransk jente me har snakka med eit par gonger tidlagare i Maun. Ho blei med oss til Windhoek, og i dag tidleg blei ho like godt med vidare hit til Swakopmund.
Maa stikke. Skal paa kino! Og det er superduper stas! Har ikkje vore paa kino paa nesten eit halvt aar! Me skal sjaa paa Leonardo DiCaprio i paavente av Brad;) I tillegg til kino, kan denne fantastiske byen i tilleg by paa klesbutikkar! Jippi!! Namibia er nesten som aa vaere tilbake i Europa. Her er jordhyttene bytta ut med tyske murhus!
Reiste til Windhoek i gaar og kjoerte over fjellet til Swakopmund. Mama og papa; har lova aa ringe heim. Telefonen er paa ladning i skrivande stund!
Naturen her er heilt annleis en i Botswana. Me har kjoert gjennom oerken og sanddynene ventar paa oss rett soer for byen. Eg og Kari Merete har lyst til aa ri paa kamelar, kanskje blir det sandboarding i tillegg ;)Ellers haapar me paa at Brad Pitt og Angelina Jolie skal dukke opp rundt kvart husjoerne. (Har visstnok kjoept hus ikkje saa langt unna)
Me har treff nordmenn over alt, og i gaar fekk me i oppdrag aa ta med bilnoeklar for eit norsk ektepar som hadde laast seg ute av bilen i Ghanzi, som er paa vegen fraa Maun til Windhoek. Der traff me ei fransk jente me har snakka med eit par gonger tidlagare i Maun. Ho blei med oss til Windhoek, og i dag tidleg blei ho like godt med vidare hit til Swakopmund.
Maa stikke. Skal paa kino! Og det er superduper stas! Har ikkje vore paa kino paa nesten eit halvt aar! Me skal sjaa paa Leonardo DiCaprio i paavente av Brad;) I tillegg til kino, kan denne fantastiske byen i tilleg by paa klesbutikkar! Jippi!! Namibia er nesten som aa vaere tilbake i Europa. Her er jordhyttene bytta ut med tyske murhus!
Monday, March 12, 2007
Moremi
Laurdag morgon pakka me bilen vaar og bilen til Lasse. Me fylte bilane til randen med mat, bensin, drikke og teltutstyr. Og saa reiste Kari Merete, Marie, Lasse (fraa Danmark), Brendan (fraa Canada) og Tim (fra New Zealand) til Moremi Nasjonalpark.
Turen var vellykka, me fekk testa firhjulstrekken, saag fire loever (mw har til no sett 32 loever sidan me kom til afrika), krokodiller, flodhest, sebra, ukjent antall giraffar samt ei hyene som luska utanfor teltet paa nattestid... Me jentene sov tungt gjennom hyenedramaet som utspant seg utanfor teltet vaart. Gutane, derimot, hadde vill historier aa fortelle dagen etter, om ei hyene som vat kjempestor og skummel...
Me kom heim i gaar med verdens mest skitne bil og problemar med klutsjen. Saa bilen er paa verkstad (igjenn) men forhaapentlegvis faar me han att i dag.
I dag var foerste dagen paa sjukehuset, og me vart kasta rett inn paa foedestua der me fekk sjaa
vaar foerste foedsel. Foedselen tok lang tid, og det endte med at ungen maate faa surstofftilfoersel, men alt gjekk bra til slutt. Sjukehuset er ikkje saa stort, ca 80 pasientar. Dei manglar ein del ting, deriblant ein del bedoevelsesmiddel. Derfor er det faa operasjonar som blir utfoert, men er det akutt blir det gjort likevel. Det er trist aa sjaa kor daarleg resursane blir utnytta i eit saa rikt land som Botswana eigentleg er i afrikansk maalestokk. Eit splitter nytt sjukehus er under bygging, men er truleg ikkje ferdig foer 2010. Ting tar tid og det er mangel paa fagfolk.
Saknar snoen og Ibsenagate bittelitt, men no gaar det alt for fort. Om fire veker staar eg paa Gardermoen...
Turen var vellykka, me fekk testa firhjulstrekken, saag fire loever (mw har til no sett 32 loever sidan me kom til afrika), krokodiller, flodhest, sebra, ukjent antall giraffar samt ei hyene som luska utanfor teltet paa nattestid... Me jentene sov tungt gjennom hyenedramaet som utspant seg utanfor teltet vaart. Gutane, derimot, hadde vill historier aa fortelle dagen etter, om ei hyene som vat kjempestor og skummel...
Me kom heim i gaar med verdens mest skitne bil og problemar med klutsjen. Saa bilen er paa verkstad (igjenn) men forhaapentlegvis faar me han att i dag.
I dag var foerste dagen paa sjukehuset, og me vart kasta rett inn paa foedestua der me fekk sjaa
vaar foerste foedsel. Foedselen tok lang tid, og det endte med at ungen maate faa surstofftilfoersel, men alt gjekk bra til slutt. Sjukehuset er ikkje saa stort, ca 80 pasientar. Dei manglar ein del ting, deriblant ein del bedoevelsesmiddel. Derfor er det faa operasjonar som blir utfoert, men er det akutt blir det gjort likevel. Det er trist aa sjaa kor daarleg resursane blir utnytta i eit saa rikt land som Botswana eigentleg er i afrikansk maalestokk. Eit splitter nytt sjukehus er under bygging, men er truleg ikkje ferdig foer 2010. Ting tar tid og det er mangel paa fagfolk.
Saknar snoen og Ibsenagate bittelitt, men no gaar det alt for fort. Om fire veker staar eg paa Gardermoen...
Thursday, March 08, 2007
Tida gaar for fort!
Om mindre en fem veker er me heime...
Sondag lova eg mama og papa aa sende mail mandag morgon. Det var det ikkje tid til, for da eg kom pa klinikken den dagen, vart det plutseleg bestemt at eg skulle til Okavangodeltaet. Eg maatte berre kaste beina paa nakken og springe heim og pakke snippsekken! Kvar maanad reiser nemleg klinikken ut til lodgane ute i deltaet og behandlar dei ansatte. Dette er billegare enn att dei ansatte flyr ned til Maun for aa faa legehjelp. Derfor reiste eg og Mwaly, sjukepleiar fraa Zambia ut til Stanleys camp i eit lit 12 setersfly med boksar fule av medisin. Der saag me over 30 pasientar, foer me reist vidar til Baines camp tirsdag morgon. Me vart kjoert dit i ein av safaribilane, og paa vegen saag me sebraer og giraffar som stod nermast rett foran bilen. Me visste ikkje om me vart sendt heim til Maun den dagen, men heldigvis fekk me plass ombord i eit 6 setersfly, slik at me kunne reise til Chiefs camp paa kvelden. Og eg seier heldigvis, for eg la paa meg eit par kilo i loepet av det doegnet me var paa denne campen! Aldri har eg ete saa god mat! Desert til lunch! Daa eg kom heim, sjekka eg prisen for overnatting her: 499 US dollar doegnet i lavsesongen og 900 US dollar i hoegsesongen.... Ja, du leste rett!
Men det var ein del jobb, ca 80 pasientar paa 2 doegn. Eg har blitt god paa aa maale blodtrykk!
I gaar kveld flaug me tilbake til Maun. Eg rakk saa vidt aa drikke kaffien min, foer me reiste ut for aa fly igjenn. Me har som sagt blitt kjent med pilotane her i byen, og i gaar skulle ein av dei ha opplaering i aa fly eit 8 setersfly. Det betydde at det var plass til Kari Merete, Marie og meg... Flygeopplaering betyr at du maa beherske flyet og vise at du kan kontrollere flyet sjoelv om du skrur av motoren.... Saa da gjorde me det. Og om me skulle finne paa aa gaa inn for landing, er ikkje det noko hinder for aa ta av igjenn med ein gang! I loepet av turen vart me godt kjend med Maun fra oven og opp-ned.
I dag tidleg var me paaa omvisning paa sjukehuset. Me skal vaere der heile neste veke, for aa observere. Kanskje faar me vere med paa keisersnitt og fjerning av blindtarm.
Fordi me skal paa sjukehuset, blir turen til Namibia utsett til veke 12. Planen er aa kjoere til Windhoek (hovedstaden) og vidare til Swakopmund og Walvis Bay (kysten). Der vil me proeve aa faa litt brunfarge, foer me tar turen innom sanddynene og overnattar ei natt i Windhoek. Saa no fekk de namna, mama og papa.
Kor mykje bading det blir i Namibia er heller tvilsamt. Straumane fraa Atlanterhavet er kalde, saa temperaturskilnaden mellom hav og land er store. Kalde havstraumar foere til lite regn paa vestkysten av soerleg Afrika, derav Kalaharioerkenen. Mens paa austida, i Mozambique, er det motsett. Straumane fraa det Indiske hav er varme, noko som foerer til regn, og til tider syklonar som no. Leste nettopp i avisa at byen Vilankulos som me nesoekte i desmber, er hardt ramma. 80% av byen har blitt skylt vekk! Stemmer verkeleg det, Anne Mette? Oversvoemmelse fraa Zambezielva har foert til at 200 000 menneske treng hjelp!
Veke 13 skal me vere paa klinikken att, men veke 14 er planene aa reise til Cape Town. Flyruta Maun-Cape Town blir lagt ned 5 dagar foer avreise(!), saa daa reiser me heller Maun-Jo-burg-Cape Town den 1. april. Og CapeTown-Jo-burg 8. april. Me kjem heim via London den 9.
Daa er planen klar, om me klarar aa foelgje den, gjenstaar aa sjaa. Eg er allereie metta paa intrykk, og verre skal det tydelegvis bli. Ikkje veit eg om det er ein draum, eller berre ein bivirkning av Lariamen...
Ja, og saa gloeymde eg nesten aa fortelle at me var og saag Victoriafallene i helga.. Me kjoerte opp til Kasane og besoekte Chris, ein av pilotane som er stasjoenert der. Me reiste saman med ei fransk jente, Sophie, og budde gratis hjaa venner av Chris. Me reiste opp torsdag morgon, kjoerte 600 km. Fredag drog me til Vic Falls fra Zimbabwesida. Me hadde tenkt aa kjoere gjennom Zmbia via Livingstone tilbake til Kasane, men det er dyrt aa krysse landegrenser med bil. For Sophie ville det ha blitt ekstra dyrt, sidan ho har britisk pass. For nordmenn er det gratis aa faa visum, men britar maa betale 65 US dollar... Laurdag tok me ein kjoeretur til Chibe National Park og saag absindige mengder elefantar, og paa kvelden/natten var me pa baattur paa Chobe River og saag paa maaneformoerkelse. Soendag var det 600 km tilbake til Maun.
Vel, det var det. No gidd eg ikkje skrive meir.
Sondag lova eg mama og papa aa sende mail mandag morgon. Det var det ikkje tid til, for da eg kom pa klinikken den dagen, vart det plutseleg bestemt at eg skulle til Okavangodeltaet. Eg maatte berre kaste beina paa nakken og springe heim og pakke snippsekken! Kvar maanad reiser nemleg klinikken ut til lodgane ute i deltaet og behandlar dei ansatte. Dette er billegare enn att dei ansatte flyr ned til Maun for aa faa legehjelp. Derfor reiste eg og Mwaly, sjukepleiar fraa Zambia ut til Stanleys camp i eit lit 12 setersfly med boksar fule av medisin. Der saag me over 30 pasientar, foer me reist vidar til Baines camp tirsdag morgon. Me vart kjoert dit i ein av safaribilane, og paa vegen saag me sebraer og giraffar som stod nermast rett foran bilen. Me visste ikkje om me vart sendt heim til Maun den dagen, men heldigvis fekk me plass ombord i eit 6 setersfly, slik at me kunne reise til Chiefs camp paa kvelden. Og eg seier heldigvis, for eg la paa meg eit par kilo i loepet av det doegnet me var paa denne campen! Aldri har eg ete saa god mat! Desert til lunch! Daa eg kom heim, sjekka eg prisen for overnatting her: 499 US dollar doegnet i lavsesongen og 900 US dollar i hoegsesongen.... Ja, du leste rett!
Men det var ein del jobb, ca 80 pasientar paa 2 doegn. Eg har blitt god paa aa maale blodtrykk!
I gaar kveld flaug me tilbake til Maun. Eg rakk saa vidt aa drikke kaffien min, foer me reiste ut for aa fly igjenn. Me har som sagt blitt kjent med pilotane her i byen, og i gaar skulle ein av dei ha opplaering i aa fly eit 8 setersfly. Det betydde at det var plass til Kari Merete, Marie og meg... Flygeopplaering betyr at du maa beherske flyet og vise at du kan kontrollere flyet sjoelv om du skrur av motoren.... Saa da gjorde me det. Og om me skulle finne paa aa gaa inn for landing, er ikkje det noko hinder for aa ta av igjenn med ein gang! I loepet av turen vart me godt kjend med Maun fra oven og opp-ned.
I dag tidleg var me paaa omvisning paa sjukehuset. Me skal vaere der heile neste veke, for aa observere. Kanskje faar me vere med paa keisersnitt og fjerning av blindtarm.
Fordi me skal paa sjukehuset, blir turen til Namibia utsett til veke 12. Planen er aa kjoere til Windhoek (hovedstaden) og vidare til Swakopmund og Walvis Bay (kysten). Der vil me proeve aa faa litt brunfarge, foer me tar turen innom sanddynene og overnattar ei natt i Windhoek. Saa no fekk de namna, mama og papa.
Kor mykje bading det blir i Namibia er heller tvilsamt. Straumane fraa Atlanterhavet er kalde, saa temperaturskilnaden mellom hav og land er store. Kalde havstraumar foere til lite regn paa vestkysten av soerleg Afrika, derav Kalaharioerkenen. Mens paa austida, i Mozambique, er det motsett. Straumane fraa det Indiske hav er varme, noko som foerer til regn, og til tider syklonar som no. Leste nettopp i avisa at byen Vilankulos som me nesoekte i desmber, er hardt ramma. 80% av byen har blitt skylt vekk! Stemmer verkeleg det, Anne Mette? Oversvoemmelse fraa Zambezielva har foert til at 200 000 menneske treng hjelp!
Veke 13 skal me vere paa klinikken att, men veke 14 er planene aa reise til Cape Town. Flyruta Maun-Cape Town blir lagt ned 5 dagar foer avreise(!), saa daa reiser me heller Maun-Jo-burg-Cape Town den 1. april. Og CapeTown-Jo-burg 8. april. Me kjem heim via London den 9.
Daa er planen klar, om me klarar aa foelgje den, gjenstaar aa sjaa. Eg er allereie metta paa intrykk, og verre skal det tydelegvis bli. Ikkje veit eg om det er ein draum, eller berre ein bivirkning av Lariamen...
Ja, og saa gloeymde eg nesten aa fortelle at me var og saag Victoriafallene i helga.. Me kjoerte opp til Kasane og besoekte Chris, ein av pilotane som er stasjoenert der. Me reiste saman med ei fransk jente, Sophie, og budde gratis hjaa venner av Chris. Me reiste opp torsdag morgon, kjoerte 600 km. Fredag drog me til Vic Falls fra Zimbabwesida. Me hadde tenkt aa kjoere gjennom Zmbia via Livingstone tilbake til Kasane, men det er dyrt aa krysse landegrenser med bil. For Sophie ville det ha blitt ekstra dyrt, sidan ho har britisk pass. For nordmenn er det gratis aa faa visum, men britar maa betale 65 US dollar... Laurdag tok me ein kjoeretur til Chibe National Park og saag absindige mengder elefantar, og paa kvelden/natten var me pa baattur paa Chobe River og saag paa maaneformoerkelse. Soendag var det 600 km tilbake til Maun.
Vel, det var det. No gidd eg ikkje skrive meir.
Tuesday, February 13, 2007
Endeleg internett!
Jah, saa var deyt denne bloggen da... Her har mykje skjedd sidan sist eg hadde nettilgang.
-me har kjoept bil, Toyota Hilux Surf
-me har kjoept to nye bilbatteri
-me har kjoept ny magisterreim
-me har kjoept slepetau
-me har sett ei hannloeve paa altfor naert hald
-me har sett ekstremt mange dyr, dei einaste me manglar er cheetaen og leoparden
-eg har blitt forkjoela
-eg har sett Okavangodeltaet fra luften og styrt flyet
-eg har laert meg cubansk-engelsk
-me har brukt alt for mykje pengar paa aa bade paa Sedia hotell, men det er verdt det naar kvikksoelvet passerar 40 C
-me har savna Norge
-me har tenkt at det gaar alt for fort til me skal tilbake til Norge
-me er tre blonde norske jenter som har havna blant 40 mannlig pilotar
-me har blitt kjent med alle skandinavar i mils omkrets, og det er faktisk ein del av dei!
-me proever aa selge bil
-me staar opp kl seks kvar morgon
-me vaskar klede for hand
-me er glade for helsevesenet me har i Norge!
-me har moett utallige pasientar med hiv
Maun er ein by som kanskje ikje er heilt det ein forbind med Afrika. Staden er sterkt prega av turistnaeringen, og skillet mellom arbeidet paa klinikken og fritida vaar, er som to ulike verdenar. Som kvit kan ein leve svaert godt her, pengane naar langt og ein kan kjoepe alt ein treng paa Spar. Blir me sjuke, er det foerste fly til Johannesburg der dei beste legane ventar. For lokabefolkningen er det annleis. Klinikkane me jobbar paa, blir berre besoekt av lokalbefolkningen. Alle expats (utlendingar) gaar paa dei private klinikkane. Ei vanleg loenn er kanskje ca 400 kroner i maaneden. Og med den loenna skal ofte svaert mange familiemedlemmar forsoergjast.
Det er dessutan ogsaa svaert segregert. Dei kvite trivest best saman dei kvite, og dei lokale best med andre lokale. Dette oppleves som rart og er stikk i strid med dei holdningane me har med oss fraa Norge. Paa fritida er me mest med skandinavar og folk fraa engelsketalande land. Ein kan fint leve i Maun utan aa ha saerleg kontakt med dei lokale. Men eit visst inntrykk av korleis ting er fatt, faar me gjennom klinikkane, paa godt og vondt.
Akkurat no er me heime hjaa ein kompis som bur hjaa ein dansk familie. Her er det mjuke sofaer, internett, flatskjermTV og mange kanalar. Kari Merete og Marie ser paa Loevenes Konge, og det har eg og lyst til.
-me har kjoept bil, Toyota Hilux Surf
-me har kjoept to nye bilbatteri
-me har kjoept ny magisterreim
-me har kjoept slepetau
-me har sett ei hannloeve paa altfor naert hald
-me har sett ekstremt mange dyr, dei einaste me manglar er cheetaen og leoparden
-eg har blitt forkjoela
-eg har sett Okavangodeltaet fra luften og styrt flyet
-eg har laert meg cubansk-engelsk
-me har brukt alt for mykje pengar paa aa bade paa Sedia hotell, men det er verdt det naar kvikksoelvet passerar 40 C
-me har savna Norge
-me har tenkt at det gaar alt for fort til me skal tilbake til Norge
-me er tre blonde norske jenter som har havna blant 40 mannlig pilotar
-me har blitt kjent med alle skandinavar i mils omkrets, og det er faktisk ein del av dei!
-me proever aa selge bil
-me staar opp kl seks kvar morgon
-me vaskar klede for hand
-me er glade for helsevesenet me har i Norge!
-me har moett utallige pasientar med hiv
Maun er ein by som kanskje ikje er heilt det ein forbind med Afrika. Staden er sterkt prega av turistnaeringen, og skillet mellom arbeidet paa klinikken og fritida vaar, er som to ulike verdenar. Som kvit kan ein leve svaert godt her, pengane naar langt og ein kan kjoepe alt ein treng paa Spar. Blir me sjuke, er det foerste fly til Johannesburg der dei beste legane ventar. For lokabefolkningen er det annleis. Klinikkane me jobbar paa, blir berre besoekt av lokalbefolkningen. Alle expats (utlendingar) gaar paa dei private klinikkane. Ei vanleg loenn er kanskje ca 400 kroner i maaneden. Og med den loenna skal ofte svaert mange familiemedlemmar forsoergjast.
Det er dessutan ogsaa svaert segregert. Dei kvite trivest best saman dei kvite, og dei lokale best med andre lokale. Dette oppleves som rart og er stikk i strid med dei holdningane me har med oss fraa Norge. Paa fritida er me mest med skandinavar og folk fraa engelsketalande land. Ein kan fint leve i Maun utan aa ha saerleg kontakt med dei lokale. Men eit visst inntrykk av korleis ting er fatt, faar me gjennom klinikkane, paa godt og vondt.
Akkurat no er me heime hjaa ein kompis som bur hjaa ein dansk familie. Her er det mjuke sofaer, internett, flatskjermTV og mange kanalar. Kari Merete og Marie ser paa Loevenes Konge, og det har eg og lyst til.
Friday, January 19, 2007
Ein vanlig dag paa jobb
I gaar kjoerte me 300 km tur-retur til Tsau, ein av klinikkane utanfor Maun. I bilen var me fem stk, me representerte fire ulike land og tre ulike kontinent! Sjaefoeren var fraa Botswana, ein lege fra Cuba, den andre fraa Nigeria, og saa to blonde jenter fraa Norge. Foerst var det litt tvilsomt om me fekk reise, fordi me mangla bensin. Dei offentlege bilane kan nemleg kun fylle bensin paa ein bestemt stasjon, der ein ansatt maa signere foer og etter fylling. Saa kva gjer ein naar denne eine noekkelpersonen er i moete? Nei da er det beere aa vente, gjerne til freddan'n...
Etter aa ha venta nokre timar, handla paa Shoprite, tatt ein tur innom familien til sjaafoeren vaar, kunne me endeleg reise. Vel framme etter aa ha kjoert i 170 km/timen, viste det seg at dei paa klinikken ikkje hadde faatt beskjed om at me skulle komme.... 300 km og 7 tilfeldig frammoette pasientar fekk maalt blodtrykket sitt. Paa veg tilbake fekk me sjekka 3 pasientar som hadde vore ombord i ein ambulanse som hadde kraesja med eit esel... Men ingen stor skade skjedd, saa alt me gjorde var vel stort sett aa maale blodtrykket her og.
Paa ettermiddagen skulle me moete ein som hadde lova oss leige av bil, men det viste seg aa berre vare tull. Han var antakeleg ikje til aa stole paa. Men vi har ikkje slaat fra oss tanken paa bil enno. Kanskje kan ein av nordmennene her nede hjelpe oss?
Ellers gaar no dagan smatt om senn. Paa klinikken faar me sjaa ting som me neppe faar sjaa i Norge. Og utstyret er mangelfullt. Stetoskopa gaar pa rundgang, og tilgangen paa spesialistar er elendig. Paa sjukehuset her i byen, er det ingen med spesialistutdaninng, dei fins berre i Francistown og Gaborone. Ikkje eingong EKG kan ein ta her paa sjukehuset. Men roentgenutstyr har dei. Er det mistanke om tuberkulose eller annan lungesjukdom, blir det tatt roentgenbilde. Saa daa faar eg sjaa mykje rart, hjerter som er dobbelt saa store som normalt, og lunger som er halvfulle av veske eller puss! Her gaar pasientane lengre foer dei oppsoeker lege, og blant dei hiv-smitta er risikoen for enkelte sjukdommar stoerre enn blant dei med godt immunforsvar.
Paa ettermiddagane har me ikkje saa veldig lyst heim til huset vaart i Matshwane. Det ligg langt ute i bushen, omringa av esel og soeppel. I staden endar me alltid opp paa cafeen paa flyplassen, Bon Arivee. Her er det ganske hyggeleg, me har etterkvart opparbeida oss ein liten bekjentskapskrets der som bestaar av pilotar, pilotar som soeker jobb, zoologar som skal bu ute i bushen i 4 aar og forske paa villhundar, oeldrikkande nordmenn, samt ansatte og legar fra klinikkane, etc. Det er med andre ord ein samansett gjeng med mange nasjonalitetar representert, fraa Sveits til Kongo. Me har rett og slett bestemt oss for aa sjaa paa denne cafeen som vaar andre heim. Dermed er det berre naturleg at me er der svaert ofte!
No er det fredag og sekken er pakka for safari!
Etter aa ha venta nokre timar, handla paa Shoprite, tatt ein tur innom familien til sjaafoeren vaar, kunne me endeleg reise. Vel framme etter aa ha kjoert i 170 km/timen, viste det seg at dei paa klinikken ikkje hadde faatt beskjed om at me skulle komme.... 300 km og 7 tilfeldig frammoette pasientar fekk maalt blodtrykket sitt. Paa veg tilbake fekk me sjekka 3 pasientar som hadde vore ombord i ein ambulanse som hadde kraesja med eit esel... Men ingen stor skade skjedd, saa alt me gjorde var vel stort sett aa maale blodtrykket her og.
Paa ettermiddagen skulle me moete ein som hadde lova oss leige av bil, men det viste seg aa berre vare tull. Han var antakeleg ikje til aa stole paa. Men vi har ikkje slaat fra oss tanken paa bil enno. Kanskje kan ein av nordmennene her nede hjelpe oss?
Ellers gaar no dagan smatt om senn. Paa klinikken faar me sjaa ting som me neppe faar sjaa i Norge. Og utstyret er mangelfullt. Stetoskopa gaar pa rundgang, og tilgangen paa spesialistar er elendig. Paa sjukehuset her i byen, er det ingen med spesialistutdaninng, dei fins berre i Francistown og Gaborone. Ikkje eingong EKG kan ein ta her paa sjukehuset. Men roentgenutstyr har dei. Er det mistanke om tuberkulose eller annan lungesjukdom, blir det tatt roentgenbilde. Saa daa faar eg sjaa mykje rart, hjerter som er dobbelt saa store som normalt, og lunger som er halvfulle av veske eller puss! Her gaar pasientane lengre foer dei oppsoeker lege, og blant dei hiv-smitta er risikoen for enkelte sjukdommar stoerre enn blant dei med godt immunforsvar.
Paa ettermiddagane har me ikkje saa veldig lyst heim til huset vaart i Matshwane. Det ligg langt ute i bushen, omringa av esel og soeppel. I staden endar me alltid opp paa cafeen paa flyplassen, Bon Arivee. Her er det ganske hyggeleg, me har etterkvart opparbeida oss ein liten bekjentskapskrets der som bestaar av pilotar, pilotar som soeker jobb, zoologar som skal bu ute i bushen i 4 aar og forske paa villhundar, oeldrikkande nordmenn, samt ansatte og legar fra klinikkane, etc. Det er med andre ord ein samansett gjeng med mange nasjonalitetar representert, fraa Sveits til Kongo. Me har rett og slett bestemt oss for aa sjaa paa denne cafeen som vaar andre heim. Dermed er det berre naturleg at me er der svaert ofte!
No er det fredag og sekken er pakka for safari!
Wednesday, January 17, 2007
Maun cont.
3 bevis paa at verden er liten og at det er nordmenn over alt:
1) Kari Merete, Marie og eg er inne i ein butikk for aa kjoepe is. Der kjem me i snakk med Ernst med troenderdialekt. Han har besoek av niesa si, som er paa vaar alder. Dette er kjempegreie folk som me skal paa safari med til helgen;)
2) Vi sitter paa cafe og sonderer terenget for nye bekjentskaper. Me faar auge paa ein lys gutt som me mistenkjer for aa ogsaa vere temmeleg ny i byen. Han set seg paa nabobordet, og me byrjar aa diskutere kor han kan vere i fraa. Kanskje Soer Afrika? Me snakkar hoegt om andre folk paa cafeen, om han, og om me skal toerre aa ta kontakt eller ei. Saa kjem me plutseleg paa, tenk om han er f.eks. dansk eller svensk og skjoennar alt me seier? Selvfoelgeleg var han dansk og hadde tatt flygerutdanning i Bardufoss... Litt pinlig, men me har blitt godt kjendt med Lasse som me hoeper skal faa jobb som pilot for eit safariselskap og kanskje skaffe billig flytur inn til Okavangodeltaet:)
3) Paa jobb i dag kom det inn ei moerk same med rastafletter. Ikkje saa uvanleg det, men daa ho spurte om korleis det stod til, paa klingande austlandsk, vart det straks litt meir uvanleg. Ho hadde budd 12 aar i Norge. Og kjente selvfoelgeleg Ernst. Takket vere han, veit dei fleste i Maun at det er tre nordmenn i byen..
Ellers gaar no dagane smatt om senn. Me faar sjaa mykje paa jobben, men det er saa lite me kan gjere, saa til tider er det litt smaakjedeleg. Det er mykje venting, saa det er greit aa alltid ha med ei bok, eller laane ein PC med internett:)
1) Kari Merete, Marie og eg er inne i ein butikk for aa kjoepe is. Der kjem me i snakk med Ernst med troenderdialekt. Han har besoek av niesa si, som er paa vaar alder. Dette er kjempegreie folk som me skal paa safari med til helgen;)
2) Vi sitter paa cafe og sonderer terenget for nye bekjentskaper. Me faar auge paa ein lys gutt som me mistenkjer for aa ogsaa vere temmeleg ny i byen. Han set seg paa nabobordet, og me byrjar aa diskutere kor han kan vere i fraa. Kanskje Soer Afrika? Me snakkar hoegt om andre folk paa cafeen, om han, og om me skal toerre aa ta kontakt eller ei. Saa kjem me plutseleg paa, tenk om han er f.eks. dansk eller svensk og skjoennar alt me seier? Selvfoelgeleg var han dansk og hadde tatt flygerutdanning i Bardufoss... Litt pinlig, men me har blitt godt kjendt med Lasse som me hoeper skal faa jobb som pilot for eit safariselskap og kanskje skaffe billig flytur inn til Okavangodeltaet:)
3) Paa jobb i dag kom det inn ei moerk same med rastafletter. Ikkje saa uvanleg det, men daa ho spurte om korleis det stod til, paa klingande austlandsk, vart det straks litt meir uvanleg. Ho hadde budd 12 aar i Norge. Og kjente selvfoelgeleg Ernst. Takket vere han, veit dei fleste i Maun at det er tre nordmenn i byen..
Ellers gaar no dagane smatt om senn. Me faar sjaa mykje paa jobben, men det er saa lite me kan gjere, saa til tider er det litt smaakjedeleg. Det er mykje venting, saa det er greit aa alltid ha med ei bok, eller laane ein PC med internett:)
Subscribe to:
Posts (Atom)