Ein vanlig dag paa jobb

I gaar kjoerte me 300 km tur-retur til Tsau, ein av klinikkane utanfor Maun. I bilen var me fem stk, me representerte fire ulike land og tre ulike kontinent! Sjaefoeren var fraa Botswana, ein lege fra Cuba, den andre fraa Nigeria, og saa to blonde jenter fraa Norge. Foerst var det litt tvilsomt om me fekk reise, fordi me mangla bensin. Dei offentlege bilane kan nemleg kun fylle bensin paa ein bestemt stasjon, der ein ansatt maa signere foer og etter fylling. Saa kva gjer ein naar denne eine noekkelpersonen er i moete? Nei da er det beere aa vente, gjerne til freddan'n...
Etter aa ha venta nokre timar, handla paa Shoprite, tatt ein tur innom familien til sjaafoeren vaar, kunne me endeleg reise. Vel framme etter aa ha kjoert i 170 km/timen, viste det seg at dei paa klinikken ikkje hadde faatt beskjed om at me skulle komme.... 300 km og 7 tilfeldig frammoette pasientar fekk maalt blodtrykket sitt. Paa veg tilbake fekk me sjekka 3 pasientar som hadde vore ombord i ein ambulanse som hadde kraesja med eit esel... Men ingen stor skade skjedd, saa alt me gjorde var vel stort sett aa maale blodtrykket her og.
Paa ettermiddagen skulle me moete ein som hadde lova oss leige av bil, men det viste seg aa berre vare tull. Han var antakeleg ikje til aa stole paa. Men vi har ikkje slaat fra oss tanken paa bil enno. Kanskje kan ein av nordmennene her nede hjelpe oss?
Ellers gaar no dagan smatt om senn. Paa klinikken faar me sjaa ting som me neppe faar sjaa i Norge. Og utstyret er mangelfullt. Stetoskopa gaar pa rundgang, og tilgangen paa spesialistar er elendig. Paa sjukehuset her i byen, er det ingen med spesialistutdaninng, dei fins berre i Francistown og Gaborone. Ikkje eingong EKG kan ein ta her paa sjukehuset. Men roentgenutstyr har dei. Er det mistanke om tuberkulose eller annan lungesjukdom, blir det tatt roentgenbilde. Saa daa faar eg sjaa mykje rart, hjerter som er dobbelt saa store som normalt, og lunger som er halvfulle av veske eller puss! Her gaar pasientane lengre foer dei oppsoeker lege, og blant dei hiv-smitta er risikoen for enkelte sjukdommar stoerre enn blant dei med godt immunforsvar.
Paa ettermiddagane har me ikkje saa veldig lyst heim til huset vaart i Matshwane. Det ligg langt ute i bushen, omringa av esel og soeppel. I staden endar me alltid opp paa cafeen paa flyplassen, Bon Arivee. Her er det ganske hyggeleg, me har etterkvart opparbeida oss ein liten bekjentskapskrets der som bestaar av pilotar, pilotar som soeker jobb, zoologar som skal bu ute i bushen i 4 aar og forske paa villhundar, oeldrikkande nordmenn, samt ansatte og legar fra klinikkane, etc. Det er med andre ord ein samansett gjeng med mange nasjonalitetar representert, fraa Sveits til Kongo. Me har rett og slett bestemt oss for aa sjaa paa denne cafeen som vaar andre heim. Dermed er det berre naturleg at me er der svaert ofte!
No er det fredag og sekken er pakka for safari!